شعر
اول به نام عشق وخدای عشق ، دوم به یادتو ، سوم به یاد مرگشعر
اول به نام عشق وخدای عشق ، دوم به یادتو ، سوم به یاد مرگلیلی ومجنون " جامی " بخش دهم
شکایت بردن پدرلیلی از مجنون پیش خلیفه
چون مانع دل رمیده مجنون
از صحبت آن نگار موزون
یعنی پدر بزرگوارش
آن در همه فن بزرگ کارش
برخاست به مقتضای سوگند
محمل به در خلیفه افکند،
بر خواند به رسم دادخواهی
افسانهٔ خویش را کماهی
کز «عامریان» ستیزه‌خویی
در بیت و غزل بدیهه گویی،
از قاعدهٔ ادب فتاده
خود را «مجنون» لقب نهاده،
افکنده زروی راز پرده
صد پرده زعشق ساز کرده
دارم گهری یگانه چون حور
از چشمزد زمانه مستور
جز آینه کس ندیده رویش
نبسوده به غیر شانه مویش
آن شیفته رای دیو دیده
رسوا شدهٔ دهل دریده
از بس که زند زعشق او دم
آوازهٔ او گرفت عالم
در جمله جهان یک انجمن نیست
کافسانه سرای این سخن نیست
بی‌حلقه زدن زدر درآید
پایش شکنم ، به سر درآید
گر در بندم ، درآید از بام
صبحش رانم ، قدم زند شام
جز تو که رسد به غور من کس؟
از بهر خدا به غور من رس!
حرفی دو به خامهٔ عنایت
بنویس به میر آن ولایت
تا قاعدهٔ کرم کن ساز
وین حادثه از سرم کند باز»
دانست خلیفه شرح حالش
بنوشت به وفق آن مثالش
چون میر ولایت آن رقم خواند
مرکب سوی قیس و قوم اوراند
اندخت بساط داوری را
زد بانگ سران عامری را
قیس و پدرش به هم نشستند
اعیان قبیله حلقه بستند
منشور خلیفه کرد بیرون
مضمون وی آنکه: «قیس مجنون
کز لیلی و عشق او زند لاف،
بیرون ننهد قدم زانصاف!
زین پس پی کار خود نشیند!
برخاک دیار خود نشیند!
لیلی گویان غزل نخواند!
لیلی جویان جمل نراند!
پا بازکشد زجستجویش!
لب مهر کند زگفت و گویش!
منزل نکند بر آستانش!
محفل ننهد زداستانش!
برخاک درش وطن نسازد!
وز ذکر وی انجمن نسازد!
ور زآنکه کند خلاف این کار،
باشد به هلاک خود سزاوار!
هر کس که کند به قتلش آهنگ
برشیشهٔ هستی‌اش زند سنگ،
بر وی دیت و قصاص نبود!
سرکوبی عام و خاص نبود!
این واقعه را چو قوم دیدند
مضمون مثال را شنیدند،
برقیس زبان دراز کردند
چشم شفقت فراز کردند
گفتند که: «غور کار دیدی؟!
منشور خلیفه را شنیدی؟!
من بعد مجال دم‌زدن نیست
بالاتر از این سخن ، سخن نیست
گر می‌نشوی بدین سخن راست
خونت هدر است و مال، یغماست
بر مادر و بر پدر ببخشای!
زین شیوهٔ ناصواب بازآی!»
مجنون زسماع این ترانه
برداشت نفیر عاشقانه
هوشش زسر و توان زتن رفت
مصروع آسا زخویشتن رفت
گردش همه خلق حلقه بستند
در حلقهٔ ماتمش نشستند
داور زغمش نشست در خون
شد شیوهٔ داوری دگرگون
دستور حکومت‌اش شده سست
منشور خلیفه را فروشست
کاین نامه که زیرکی فروش است،
قانون معاش اهل هوش است،
جز بر سر عاقلان قلم نیست
دیوانه سزای این رقم نیست
تا دیر فتاده بود بر خاک
رخساره نهاده بود بر خاک
چون بیهشی‌اش زسر برون شد
هوشش به نشید ، رهنمون شد
با زخمهٔ عشق ساخت چون چنگ
شد ساز بدین نشیدش آهنگ:
«ما گرم روان راه عشقیم
غارت زدگان شاه عشقیم
جز عشق وظیفه نیست ما را
پروای خلیفه نیست ما را
زآن پایه که عشق پای ما بست
کوتاه بود خلیفه را دست
ما طایر سدره آشیانیم
بالای زمین و آسمانیم
زآن دام که عنکبوت سازد،
از پهلوی ما چه قوت سازد؟
هیهات! چه جای این خیال است؟
مهجوری من ز وی محال است!
محوم در وی چو سایه در نور
دورست که من شوم ز من دور»
